Voor de meesten van ons is het moederschap het meest vanzelfsprekende wat er is. We zijn het, we doen het, wat er ook gebeurt. Soms lijkt het alsof het vanzelf gaat terwijl het vaak ook een enorme zoektocht kan zijn. We willen het allemaal graag goed doen, maar lopen ook tegen onze tekortkomingen en grenzen aan. Het lijkt wel alsof onze kinderen precies op de juiste knoppen weten te drukken. En dat is zachtjes uitgedrukt. Automatisch wordt je als moeder ook geconfronteerd met de relatie met je eigen moeder. Wat is je wel bevallen in je eigen jeugd, wat niet? Hoe is jouw moeder er wel of niet voor jou geweest? Welke pijn, welk gemis of welk patroon kan jij daarin omarmen? Wat betekent het moederschap voor jou persoonlijk?